CAMBRIDGE – Ruim een decennium lang hebben tal van economen – voornamelijk, maar niet uitsluitend, ter linkerzijde – betoogd dat de potentiële voordelen van het gebruik van schulden om overheidsuitgaven te financieren veel groter zijn dan de eventuele kosten. Het idee dat geavanceerde economieën zouden kunnen lijden onder een te hoge schuldenlast werd alom verworpen en andersdenkenden werden vaak belachelijk gemaakt. Zelfs het Internationaal Monetair Fonds, traditioneel een fervent voorstander van budgettaire voorzichtigheid, begon hoge niveaus van met schulden gefinancierde stimuleringsmaatregelen te steunen.
De afgelopen twee jaar is het tij gekeerd, toen dit soort magisch denken botste met de harde werkelijkheid van hoge inflatie en de terugkeer naar een normale, reële langetermijnrente. Een recente herbeoordeling door drie hoge economen van het IMF onderstreept deze opmerkelijke verschuiving. De auteurs voorspellen dat de gemiddelde schuld/inkomstenratio van de geavanceerde economieën zal stijgen naar 120 procent van het bbp in 2028, als gevolg van hun afnemende groeivooruitzichten op de langere termijn. Ze merken ook op dat de ontwikkelde landen, nu hoge financieringskosten het ‘nieuwe normaal’ worden, ‘geleidelijk en op geloofwaardige wijze hun begrotingsbuffers moeten herstellen en de houdbaarheid van hun staatsschuld moeten garanderen.’
Deze evenwichtige en gedoseerde beoordeling is verre van paniekzaaierij. Toch werd nog niet zo lang geleden elke suggestie van budgettaire voorzichtigheid door veel mensen ter linkerzijde snel afgedaan als ‘bezuinigen.’ In het boek van Adam Tooze uit 2018 over de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 en de gevolgen daarvan wordt het woord bijvoorbeeld 102 keer gebruikt.
CAMBRIDGE – Ruim een decennium lang hebben tal van economen – voornamelijk, maar niet uitsluitend, ter linkerzijde – betoogd dat de potentiële voordelen van het gebruik van schulden om overheidsuitgaven te financieren veel groter zijn dan de eventuele kosten. Het idee dat geavanceerde economieën zouden kunnen lijden onder een te hoge schuldenlast werd alom verworpen en andersdenkenden werden vaak belachelijk gemaakt. Zelfs het Internationaal Monetair Fonds, traditioneel een fervent voorstander van budgettaire voorzichtigheid, begon hoge niveaus van met schulden gefinancierde stimuleringsmaatregelen te steunen.
De afgelopen twee jaar is het tij gekeerd, toen dit soort magisch denken botste met de harde werkelijkheid van hoge inflatie en de terugkeer naar een normale, reële langetermijnrente. Een recente herbeoordeling door drie hoge economen van het IMF onderstreept deze opmerkelijke verschuiving. De auteurs voorspellen dat de gemiddelde schuld/inkomstenratio van de geavanceerde economieën zal stijgen naar 120 procent van het bbp in 2028, als gevolg van hun afnemende groeivooruitzichten op de langere termijn. Ze merken ook op dat de ontwikkelde landen, nu hoge financieringskosten het ‘nieuwe normaal’ worden, ‘geleidelijk en op geloofwaardige wijze hun begrotingsbuffers moeten herstellen en de houdbaarheid van hun staatsschuld moeten garanderen.’
Deze evenwichtige en gedoseerde beoordeling is verre van paniekzaaierij. Toch werd nog niet zo lang geleden elke suggestie van budgettaire voorzichtigheid door veel mensen ter linkerzijde snel afgedaan als ‘bezuinigen.’ In het boek van Adam Tooze uit 2018 over de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 en de gevolgen daarvan wordt het woord bijvoorbeeld 102 keer gebruikt.